jazz blues rock

Η υπόθεση:
Ελπίζοντας να επισκεφτεί την οικογένεια του στα βόρεια πουλώντας καρπούζια ο Willy Boy και ο συνταξιδιώτης του Lymon ταξιδεύουν από το Mississippi ως το Pittsburgh. Ο Willy Boy θέλει να κάνει μια προσπάθεια για να πείσει την αδελφή του Berniece να του δώσει το πιάνο που είναι οικογενειακό κειμήλιο και να το πουλήσει καταφέρνοντας έτσι να αγοράσει την έκταση που πουλάει ο κύριος Sutter ο οποίος είναι απόγονος της οικογένειας που απασχολούνταν οι πρόγονοι του Willy Boy ως σκλάβοι. Φτάνοντας τελικά, τον υποδέχεται ο θείος του Doaker όχι με ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο τρόπο λέγοντας του ότι η αδερφή του δεν πρόκειται ποτέ να τον αφήσει να πουλήσει το περίτεχνα σκαλιστό πιάνο κειμήλιο. Επίσης ο τοπικός ιεροκήρυκας Avery (που είναι και ο σύντροφος της Berniece) θέλησε να την πάρει με το μέρος του για να χρηματοδοτήσει την τοπική εκκλησία αλλά αυτή αρνήθηκε κατηγορηματικά και φαίνεται να είναι και αυτός αντίθετος με την συγκεκριμένη πώληση. Ενώ ο θείος του ο Winning Boy ένας μικροαπατεώνας που μένει στο St. Louis τον σταματάει για να του ζητήσει δανεικά και πίνοντας από ένα μπουκάλι ουίσκι δείχνει να συμφωνεί με την ιδέα του. Η Berniece του ξεκαθαρίζει ότι ακόμα και αν δεν μπορεί να παίξει στο αγαπημένο της πιάνο δεν έχει σκοπό να το πουλήσει. Ο Lymon δείχνει ενδιαφέρον για την ιστορία του πιάνου και ο θείος Doaker του την αφηγείται λέγοντας του πως το περίφημο αυτό πιάνο αγοράστηκε για την γυναίκα το λευκού «κυρίου» της  οικογενείας των προγόνων του. Ο τότε λευκός «ιδιοκτήτης» τους, δίνει εντολή στον παππού της Berniece και του Willy να χαράξει την επιφάνεια και το καπάκι του πιάνου έτσι ώστε να απεικονίζεται η περήφανη ιστορία της Αφρικανικής φυλής τους από τη μία ενώ από την άλλη την ιστορία από τον ερχομό τους στην Αμερική ως σκλάβοι. Για τον Willy είναι μια ευκαιρία να μετατρέψουν τον πόνο των προγόνων τους σε ένα όνειρο του πατέρα τους (την ιδιοκτησία) και έτσι να προχωρήσουν μπροστά ενώ για την Berniece αυτό θα ισοδυναμούσε σαν σε γύρισμα της πλάτης στην ιστορία τους. Έτσι με τα δύο αδέλφια σε αντιπαράθεση και την ιστορία των προγόνων τους να ανταγωνίζεται την μελλοντική ευημερία τους, μόνο τα φαντάσματα του παρελθόντος φαίνεται να είναι ικανά να οδηγήσουν στην όποια απόφαση για την τύχη του πιάνου και να διδάξουν το The Piano Lesson σε όλους τους εμπλεκόμενους.

Είναι εξαιρετικό το πώς η υπέροχη γραφή του βιβλίου του August Wilson μεταπηδά στην οθόνη της τηλεόρασης. Ενώ οι περισσότερες ταινίες πλέον είναι άτονες και αδιάφορες η συγκεκριμένη έρχεται να καλύψει την βαθύτερη «πείνα» μας για κινηματογραφική αισθητική. Ο βραβευμένος συγγραφέας με Pulitzer για το συγκεκριμένο δράμα ενώ η ένταξη του στο Hallmark Hall of Fame για την ομώνυμη τηλεταινία και η θεατρική επιτυχία του στο Broadway είναι μερικά δυνατά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου έργου. Ιδιαίτερα γνωστός για την βαθιά γνώση του στο προφίλ των Αφροαμερικανών με το The Piano Lesson μας μεταφέρει το θέμα του ρατσισμού και της δουλείας με ιδιαίτερη ευαισθησία και πονηριά συνάμα κάνοντας μας να ανατριχιάζουμε. Κάπως έτσι καταγράφεται η ιστορία για τη μικρή οθόνη μεταφέροντας τους χαρακτήρες από τη μια σε ένα ταπεινό αγροτόσπιτο στην Pennsylvania και την άλλη σε μια σκοτεινή αστική ζούγκλα της σύγχρονης κοινωνίας. Το συγκεκριμένο έργο δεν είναι απλώς ένα οικογενειακό δράμα αλλά μια προγονική κοινωνική ιστορία. Ο Wilson μας δείχνει ότι κάθε οικογένεια μαύρων στην Αμερική έχει το δικό της «σημαδεμένο» οικογενειακό κειμήλιο που το έφεραν από την Αφρική οι πρόγονοι τους και ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα μπορέσουν να ξανακερδίσουν την χαμένη αυτή ελευθερία και αξιοπρέπεια των προγόνων τους. Ο βραβευμένος με Nobel Tony Morrison έχοντας γράψει μια αντιστοίχου ύφους νουβέλα με τον τίτλο Beloved, αναφέρεται στο μύθο του «μαγικού ρεαλισμού», μια ιστορία όπου τα πνεύματα από το παρελθόν υπογραμμίζουν και διευκρινίζουν την προσπάθεια των οικογενειών και των μειονοτήτων στις ακόμα και μέχρι σήμερα φυλετικά διαχωρισμένες πολιτείες των ΗΠΑ. Αυτά τα 400 στοιχειωμένα χρόνια βίας και δουλείας γεμίζουν ακόμα τις ζωές των ανθρώπων με αναστάτωση επισκιάζοντας το είναι τους με μόνιμα σημάδια από μια αιθέρια θλίψη.

Πάντως δεν έχει σημασία το πώς εξωτερικεύονται αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις αλλά τελικά η συγχώρεση η οποία βρίσκεται βαθιά στις καρδιές αυτών των ανθρώπων, σαν μια γιορτή ζωής διαμέσου της μουσικής τους. Το τραγούδι έχει έναν σημαντικότατο ρόλο στο The Piano Lesson όχι μόνο περιβάλλοντας συμβολικά το συγκεκριμένο μουσικό όργανο αλλά ως προς το δέσιμο του με την γενεαλογία της ιστορία της δουλείας των μαύρων μέχρι την πρόοδο προς τα κοινωνικά δικαιώματα του σύγχρονου ανθρώπου. Μια σειρά τραγουδιών blues που είναι από τη μια τόσο θλιβερά μεταφέρουν τους χαρακτήρες από το στιγμιαίο θυμό σε έναν ονειροπόλο κόσμο της αρμονίας και της σωτηρίας δίνοντας στους ηθοποιούς την δυνατότητα να το εκφράσουν αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η πνευματικότητα και το τραγούδι ήταν πάντα ένα σημαντικό κομμάτι των μαύρων της Αμερικής και στο The Piano Lesson αυτό εικονογραφείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.